طراحی مدلی برای اندازه‌گیری سازگاری سازمانی دانشگاه با محیط بیرونی (مطالعه‌ی دانشگاه‌های دولتی شهر تهران)

هدف اصلی این مقاله مطالعه‌ی متغیرها و عوامل مؤثر و مرتبط با سازگاری سازمانی دانشگاه با محیط بیرونی و در نهایت ارائه‌ی مدلی برای اندازه‌گیری میزان سازگاری دانشگاه‌های دولتی شهر تهران می‌باشد. اطلاعات مورد نیاز تحقیق بر اساس یک رویکرد آمیخته (کمی و کیفی) استخراج شده و داده‌های کمی با استفاده از نرم‌افزارهای SPSS, SMART PLS تجزیه و تحلیل شده‌اند. متغیرهای تأثیرگذار بر سازگاری سازمانی دانشگاه با محیط بیرونی از ادبیات موضوع، مصاحبه با اندیشمندان حوزه‌ی آموزش عالی و پیمایش دلفی استخراج شده‌اند. میزان کفایت داده‌ها[1] برابر 82/0 و همچنین نتایج آزمون بارتلت نشان‌دهنده‌ی کفایت داده‌ها برای تحلیل عاملی می‌باشد. 53/70 درصد واریانس سازگاری سازمانی دانشگاه با محیط را 9 عامل مدیریت محیط، یادگیری، فرهنگ سازمانی، روابط سازمانی، مشارکت جمعی، استراتژی محوری، مسؤولیت‌پذیری، خودسازماندهی و هدفمندی تبیین می‌کنند. جامعه‌ی این تحقیق دانشگاه‌های دولتی شهر تهران و 370 نفر از اعضای هیأت علمی دانشگاه‌های فوق بر اساس روش نمونه‌گیری خوشه‌ای و نسبتی انتخاب شده‌اند. شاخص‌های برازندگی مدل که بر اساس رویکرد مدل‌های تکوینی استخراج شده‌اند (شاخص افزونگی 0024/0، ضریب تعیین 993/0، شاخص برازندگی کلی مدل =98/0، مقیاس اطلاعات بایزین[2] =48/227 و مقیاس اطلاعات اکیکی[3] =06/353 نشان می‌دهد که مدل اندازه‌گیری سازگاری سازمانی دانشگاه، با داده‌های این پژوهش برازش مناسبی دارد. [1]-  KMO [2]-  Bayesian information criterion. [3]-  Akaike's information criterion.